Jedyny niezmienny punkt na plaży w Osetniku to szczątki dawnego buczka mgłowego. Niegdyś chronił przed zagubieniem statki.
Fot. Travel Magazine; Archiwum
Wiatr przenosi ziarenka piachu, spacerowicze wędrują wzdłuż linii brzegowej, latem po plaży rozlewają się turyści. Przechylone fundamenty dawnego nautofonu – jak nazywano buczki – pozostają jedynym stałym elementem krajobrazu. To jednak złudzenie. Z każdym rokiem wiatry i sztormy powoli wymazują betonowe fundamenty z tutejszej przestrzeni.
Urządzenie składało się z 18-metrowej metalowej kolumny osadzonej na okrągłym fundamencie. Działało od 1906 roku, wspomagając postawioną na wzgórzach w lesie latarnię morską.
Podczas sztormów buczek wydawał serię 3 dźwięków powtarzanych co 35 sekund. Urządzenie było uruchamiane przez sprężone powietrze dostarczane przez kompresor w maszynowni latarni we wsi Osetnik, oddalonej o około 1,5 km.
Nautofon co prawda przetrwał wojnę, ale jego kolumna została zdemontowana w obawie przed zawaleniem – sztormy i erozja linii brzegowej zrobiły swoje. W 1950 roku wykorzystano ją do budowy latarni morskiej w Jastarni.
Jego miejsce zajął nowy, ceglany buczek oddalony o około 150 metrów od linii brzegowej. On z kolei działał do lat 80.
Dziś w Stilo, z morskich urządzeń nawigacyjnych pozostała czynna jedynie latarnia. Zarządza nią, wraz z synem, Weronika Łozicka, jedna z trzech kobiet-latarników w Polsce.
Światło nawigacyjne płynie z wysokości 75 metrów n.p.m. (latarnia ma 33,4 metra, ale stoi na 41 metrowym wzgórzu). Dwunastosekundowy cykl trzech błysków przypisany jest w alfabecie Morse’a literze „S” – jak Stilo.
Lampy działają automatycznie, rolą latarniczki pozostaje więc doglądanie, czy cały system działa. Latem sporą część pracy zajmuje sprzedaż turystom biletów wstępu na taras widokowy na szczycie latarni.
Ceglany buczek otacza dziś płot, a ruina ma status zabytku. Los pierwszego nautofonu został już przesądzony.
