Rozmawiając o słowach

Siedziałam z niedawno poznanym Grekiem przy barze plażowej knajpy, patrząc na wschodzący księżyc i rozprawiając o słowach

Nie mogłam uwierzyć w to, co widzę, choć powinnam była się tego spodziewać. Najmniej zaskakująca rzecz z możliwych. Pewna jak to, że wschodzi słońce. Księżyc przecież też wschodzi. Połowa jego czerwonej tarczy zajmowała niemal całą widoczną linię horyzontu. Reszta była jeszcze ukryta, choć jej odbicie w morskiej wodzie już migotało zapowiedzią całości.

– Fengari – powiedział Michalis, z namaszczeniem wskazując palcem, jakby po raz pierwszy w życiu nazywał księżyc.

– Lubię to słowo – przyznałam, choć moja antyczna dusza wolałaby nazywać księżyc Selene. Michalis się ożywił.

– Fengari to jedno z dwóch moich ulubionych słów. Drugie to Teufel, „diabeł” po niemiecku. Ich brzmienie zdaje się oddawać esencję tego, o czym mówią.

– Dla mnie Teufel brzmi jak przykrywka do rondelka.

– To prawie to samo – Michalis roześmiał się – Diabeł też przychodzi pod przykrywką.

Siedziałam z niedawno poznanym Grekiem przy drewnianym barze plażowej knajpy, z kieliszkiem czerwonego wina w dłoni, patrząc na wschodzący księżyc i rozprawiając o słowach.

Wcześniej Michalis opowiedział anegdotkę o tym, jak trafił na Kretę. Był na festiwalu filmowym w Atenach, gdzie dostał główną nagrodę za muzykę do filmu. Poszedł świętować, upił się i poniosła go fantazja. Zamiast wrócić do domu pojechał na lotnisko i kupił bilet na Kretę. Wylądował tylko z kartą kredytową i w garniturze. Na miejscu zaopatrzył się w szorty i koszulkę – pomarańczową polo z niebieskim kołnierzykiem. Zamieszkał na plaży koło Lentas. Tak jak wielu innych, którzy nocowali pod gwiazdami lub w bambusowych domkach, nie lubił chodzić w ubraniach i nie zawracał sobie głowy niczym więcej prócz bycia.

Jego historyjkę puściłam mimo uszu. Pomyślałam, że chce zrobić na mnie wrażenie. Opieraliśmy bose stopy o podnóżki barowych hokerów i snuliśmy opowieść o diabłach i ich sztuczkach.

Jakiś czas później moją uwagę przykuła telewizyjna relacja z festiwalu filmowego w Atenach. Był tam Michalis w garniturze i jego nagroda. Tym razem uwierzyłam w tę historię, choć nie powinnam była spodziewać się, że zobaczę ją w polskiej telewizji. Nie zyskała ona jednak na prawdziwości. Pozostała nic nieznaczącym majakiem. W przeciwieństwie do realności czerwonego księżyca, który tamtego sierpniowego wieczoru migotliwie odbijał się w tafli wody, zadając pytania o prawdę kryjącą się pod przykrywką.